آیت‌الله خامنه‌ای در همان نماز جمعه معروف، صراحتا اعتراضات مردم را به انقلاب مخملی ارتباط داد. انتظار این بود که پس از این سخنان، علاوه بر شدت برخورد با معترضان، کاندیداهای ناراضی نیز خاموشی گزیده و ولایتمداری خود را به اثبات برسانند. اما هنوز ۲۴ ساعت از این سخنان نگذشته بود که میرحسین موسوی آیت‌الله خامنه‌ای را به چالش کشاند و در بیانیه‌ی معروفش او را بی‌انصاف خواند. میرحسین گفت چقدر بی‌انصافند کسانی که اعتراضات مردم را به انقلاب‌های مخملی ربط می‌دهند (نقل به مضمون).

در طول بیست سال رهبری بلامنازع آیت‌الله خامنه‌ای، هیچکس جرات نداشت این‌گونه با وی سخن بگوید. حتی مرجع تقلیدی چون آیت‌الله منتظری هم پس از آن سخنرانی معروف ۱۳ رجب و اعتراض به آیت‌الله خامنه‌ای، از حملات فیزیکی و روانی حاکمیت مصون نماند. اما این میرحسین بود که جانی تازه به کالبد خشکیده مردم داد و اثبات کرد که می‌شود از بالاترین مقام اجرایی کشور که بیشترین سهم قدرت را هم در اختیار دارد انتقاد کرد. این انتقاد که در بیانیه‌ی معروف میر حسین موسوی در روز پس از اقامه نماز جمعه گنجانده شده بود، نقطه‌ی آغازین زمینی شدن آیت‌الله خامنه‌ای بود. هر چه پیشتر رفتیم، میر حسین نه تنها جا نزد، بلکه ایستاد و چه خوب هم ایستاد. او هرگز گام‌های احساسی و افراطی برنداشت. با حربه‌های خود نظام به مقابله با حاکمیت پرداخت. هوشمندانه فضاهای مختلف مجازی و واقعی را ارزیابی کرد و هر جا که لازم بود تند شد. گاهی هم سخنانی گفت که به مذاق طرفدارانش خوش نیامد! میرحسین هیچگاه صفحه‌ی شطرنج را به هم نزد و مثلا نگفت که این نظام هیچ قانونی را رعایت نمی‌کند و بنابراین باید به مقابله تمام عیار با حاکمیت پرداخت؛ بلکه با ظرافت اصول معوق مانده قانون اساسی، از جمله حق تجمع را به میان کشید. شعار الله اکبر، اینک به معضلی تمام عیار برای حاکمیت تبدیل شده، به طوری که رهبری را وادار می‌کند تا آن را کاریکاتور انقلاب ۵۷ بنامد و محمد جواد اردشیر لاریجانی، ماموریت می‌یابد تا در تلویزیون حاضر شود و در خصوص سر دادن این شعار بگوید «درست مثل این است که مردم روزهای چهارشنبه به نماز جمعه بروند».

امروز می‌بینیم که برخی طرفداران میرحسین، اظهار می‌دارند که چرا او موضع‌گیری‌های شدیدی برعلیه حاکمیت اتخاذ نمی‌کند و مثلا چرا در حمایت از کروبی که دست به افشاگری وسیع زده، موضعی نمی‌گیرد؟ اما این دوستان فراموش می‌کنند که در همین شرایط که جامعه بهت زده از افشاگری‌های کروبی بود و حاکمیت سعی در لاپوشانی آن را داشت؛ میرحسین موسوی تشکیلات «راه سبز امید» را اعلام می‌کند. تشکیلاتی که اعلامش پیشتر از سوی کیهانیان غیرقانونی اعلام شده بود! نظام نمی توانست در آن واحد در برابر هر دو مورد «افشاگری و اعلام تشکیلات راه سبز امید» موضع بگیرد.

بنابراین ما باید خوشحال باشیم که اینک کسی رهبری جنبش را به عهده گرفته که از هوشمندی سیاسی بالایی برخوردار است و به لحاظ اقتصادی هم، یکی از پاک ترین شخصیت‌های جمهوری اسلامی است. ما نباید از میر حسین که در داخل کشور زندگی می‌کند انتظار یک اپوزیسیون تمام عیار را داشته باشیم. سیاستمدار بودن، متفاوت از احساسی بودن است. میر حسین موسوی نشان داده که سیاستمدار بسیار قابلی است. او اکنون از حمایت گسترده مردمی و نیز حمایت بیشتر مراجع و روحانیون برخوردار است. پس نباید با خواست‌های احساسی‌مان او را بسوزانیم!

ما البته می‌توانیم برای رهبری جنبش سبز، فردی را پیدا کنیم که بسیار کامل‌تر از میر حسین باشد؛ اما هرگز نمی‌توانیم این فرد را در دل توده‌ی مردم جا دهیم و حمایت مراجع و روحانیون را هم از او داشته باشیم. این نکته، همان موضوعی است که برای حاکمیت دردسر ساز شده و به نوعی آنها را مستاصل کرده است!

پس از انتخابات ۲۲ خرداد، و بعد از اعلام پیروزی احمدی نژاد، اتفاقات گوناگونی در ایران افتاد. این اتفاقات و حوادث باعث شد تا از فردای انتخابات، به هر کجا که می‌رویم، با نظر و تحلیلی روبرو شویم. بعضی از این نظرات در نوع خود جالب توجه است. اینجانب، بدون هیچ حب و بغضی، بصورت خلاصه و در کمال صداقت تعدادی از این نظرات را منعکس کنم. تحلیل محتوای این نظرات را به عهده‌ی خوانندگان می‌گذارم.

روزهای اول بعد از انتخابات، قبل از سرکوب تظاهرات:

یک همکار غیر سیاسی: احساس می‌کنم تیم ملی باخته (صبح روز بعد از انتخابات)

یک برادر علاقمند به موسوی: دست و دلم به هیچ کاری نمی‌ره! (با تهدید رو به من): من دیگه محاله در انتخاباتی شرکت کنم، محاله!

یک مغازه دار ساده: حق‌مون را خوردند. ده سال دیگه هم نمی‌تونیم حق‌مون را بگیریم (با لهجه آذری بخوانید)

خشکشویی: از اول هم همه چی معلوم بود.

من: چه چیزی معلوم بود؟

خشکشویی: اینکه به آخوند جماعت نباید اعتماد کرد!

از یک مسافر کش پرسیدم به چه کسی رای دادی، گفت: بی‌ادبیه وگرنه می‌گفتم!

مسئول ساختمان‌مان، یک آدم متدین: لیاقت احمدی نژاد بیشتر از ۲۴ میلیون بود، اما نمی‌دونم چرا رای کروبی اینقدر کم بود!

یکی از همسایه‌ها: بد ریدن به حالمون!

یکی از دوستان در قم: خوب شد موسوی‌تون اینجوری شد، ولی از رای کروبی بیشتر کیف کردم!

سوپر مارکت: معلومه که تقلب شده، اگه فامیلای کروبی فقط بهش رای میدادن، رایش بیشتر از اینها بود!

یک پیرمرد مغازه دار: من به موسوی رای دادم، چون سید بود. احمدی نژاد برای این برنده شد که تو دهات‌ها همه طرفدارشن!

بچه همسایه ۲ روز بعد از انتخابات: مامانم میگه کی دراومد از انتخابات!

در حین سرکوب تظاهرات و جریانات مربوطه:

مادر گرامی که طرفدار سرسخت خامنه‌ای بود: خامنه‌ای اشتباه کرد. البته آدم ایمانش را برای بچه‌اش میده، این بنده خدا هم ایمان و آبروش را واسه بچش داد که رهبر بشه!

همان همکار غیر سیاسی: خدا کنه بریزن بانک مسکن را آتیش بزنن، وام ما مالیده شه!

همان برادر: خوشحالم از اینکه رای دادم، خیلی خوب شد واسه مردم.

مسئول کارواش: به نظر من آقای خامنه‌ای باید گوش احمدی نژاد را بگیره، بندازدش کنار و مردما آروم کنه، آخه اینجوری جوونا دارن کشته میشن!

یک مغازه دار: اینا خیلی بی‌رحمن، شاه را دیدن یاد گرفتن!

راننده تاکسی: من خودم دیدم بسیجیه همه را به رگبار بست!

یکی از دوستان از قم بعد از نماز جمعه آقا: دیگه الان آقا حجت را تمام کرد!

یک مغازه دار: این بازی‌ها همش کار خودشونه، دعوا سر لحاف ملاست!

یک آدم نسبتا محترم: همه را میگیرن!

یک بنده خدا، خانم: دلم برای ابطحی سوخت. راستی حالا که ابطحی اعتراف کرد، چرا آزادش نمیکنن!

یک خانم متشخص و لیسانس: موسوی اگه راست میگه چرا نمیاد تو تلویزیون! (کم مونده بود شاخ در بیارم، آخه این خانوم خیلی باسواد بود)

یک همکار سیاسی: خدا کنه این تجمعات قطع نشه.

یک دوست: باید مردم همه بریزن تو خیابونا

من: تو خودتم میری؟

یک دوست: من نه، از بی بی سی می‌بینم. ولی شبها الله اکبر میگم.

یک دوست خارج نشین سیاسی: امروز خبری نبود!

یک دوست خارج نشین غیر سیاسی: میگن داره انقلاب میشه!

یکی از افراد فامیل، غیر سیاسی: همشون مثل همن، ولی راستش این احمدی نژاد خیلی زاغارته!

......

بیشتر انسان ها خود را در موضع حق می بینند. حتی اگر فردی دارای اشتباهاتی هم باشد، سعی می‌کند به هر طریق و با توجیهات مختلف اعمال بدش را نیک جلوه دهد. این ماهیت همه ی انسان هاست. حال اگر فردی ، قدرتمند هم باشد ؛ این موضع به شدت تقویت می شود. چرا که فرد قدرتمند به دلیل داشتن حلقه ای از مشاوران و مسئولینی که مورد اعتمادش هستند (و غالبا هم متملق) ، همواره سخنان باب میل خود را می شنود. با این وجود برخی از امور آنقدر جلوه ی بدی دارند که هیچکس نمی تواند از آنها دفاع کند. مانند همین مسائل بعد از انتخابات ۲۲ خرداد، قتل های وحشیانه و تجاوزهای غیر انسانی. پرسش این است که چرا آقای خامنه‌ای واکنش قاطعی در قبال این همه زشتی نشان نمی دهد؟ چرا احساس شرم و عذاب وجدان نمی‌کند؟ به هر حال او باید به نوعی این مسائل را برای خودش توجیه کند. این توجیه برای وی چگونه است؟ آخر زشتی اعمال انجام شده به حدی است که هیچ توجیهی برنمی دارد.

من فکر می‌کنم در این خصوص آیت الله خامنه‌ای که همیشه دوست داشته مانند آیت الله خمینی بصورتی کاریزما مطرح شود، سعی می‌کند از وی تقلید کند. یعنی آقای خامنه‌ای با خودش فکر می‌کند که مشابه این‌گونه حوادث و حتی حوادثی بسیار بدتر از این هم، در زمان آیت الله خمینی روی داده است. و از آنجا که آقای خامنه‌ای، شخص آیت الله خمینی را فردی بسیار بزرگ و برحق می بیند، ناخودآگاه و بر اساس یک همانند سازی کاذب خودش را هم در موضع برحق می‌نشاند. به عبارت دیگر می‌گوید در زمان حیات آیت الله خمینی هم عده ای از اطرافیان او، خطاهایی مرتکب شدند و این مساله، چیزی از بزرگی آقای خمینی کم نکرد. اما ایشان به یک نکته‌ی بسیار مهم توجه نمی‌کند و آن، سنجش حوادث در بستر زمانی خاص خودش است!

البته ممکن هم هست آقای خامنه‌ای خودش را مانند حضرت علی (ع) ببیند که بسیار بعید می دانم!

هنگامی که صدام حسین به حلبچه حمله شیمیایی کرد و هزاران نفر را با سلاح های مخرب میکروبی قربانی کرد، در واکنش به بهت جوامع بین المللی گفت: «جنگ ما، یک جنگ تمام عیار است». آن مردک نمی دانست یا نمی خواست بپذیرد که جنگ هم مقررات خاص خود را دارد. اصلا کنوانسیون ژنو برای شرایط جنگی است. جنگ تمام عیار، تنها توجیهی است برای ددمنشی و سبوعیت.

حالا حکایت ماست! حاکمیت برای حفظ اسلام (قدرت) به هر کاری دست می زند. توجیه همه ی امور هم که با توجه به انواع و اقسام تفاسیر از اسلام فراهم است. از فتوای اجازه تقلب در انتخابات گرفته تا ترساندن مردم معترض با هر شیوه و به هر وسیله، حتی تجاوز! اصل و اساس، حفظ نظام است و در این راه گویی با جنگی تمام عیار! می خواهند به این منظور نائل شوند.

اما با گذشت بیش از سه دهه از انقلاب ، حاکمیت برای حفظ نظامی که دیگر هیچ چیزش نه به جمهوری می خورد و نه به اسلامی، و برای کنترل افراد شاخص به حربه های کثیفی روی آورده که ناقض قانون اساسی و بسیاری از قوانین بین المللی است. وزارت اطلاعات دیگر مانند گذشته های دور برای برخورد با این افراد از روش‌های خشن استفاده نمی کند. البته آنها کماکان برای مردم عادی باز هم از روش های خشن و شکنجه های قرون وسطایی استفاده می کنند. مانند کهریزک. ماجرای کهریزک برای این بود تا به خیل معترضان این پیام را برسانند که بترسید و به خیابان نیایید. اما برای معترضان نخبه، فعالان مطرح سیاسی، و مسئولین بلند پایه که بیم آن می رود به مخالفان بپیوندند از حربه های کثیف استفاده می کنند. شکنجه ی یک فعال سیاسی مشهور و یا یک مسئول بلند پایه برای آنها هزینه هایی دارد که ضررش بیشتر از نفع آن است. حالا دیگر وزارت اطلاعات با تجربه ای سی ساله و با استفاده از تجارب سایر سازمان های امنیتی دنیا و نیز تکنولوژی مدرن، آموخته است که باید خوش برخورد باشد! آنها یاد گرفته اند که چگونه یک مقام بلند پایه، یک فعال سیاسی و یا یک شخصیت معتبر را با بن بست روبرو کنند؛ بطوری که بدون هیچ اقدامی و تنها با رو کردن یک مدرک، فرد را وادار به خودزنی یا همکاری کنند. در واقع حربه ی کثیف آنها به این صورت است که با استفاده از تکنولوژی های مدرن، در طول سال ها، پنهانی ترین و خصوصی ترین لایه های زندگی یک فرد را در نظر می گیرند و با گذاشتن تله های مختلف جنسی، اقتصادی و غیره و نیز شنود کردن اسرار خصوصی، در بزنگاهی خاص، یک مقام مسئول و یا بستگان نزدیک او را آلوده می کنند و یا خطای او را ضبط می کنند و در مواقع ضروری با ارائه این نوع مدارک به فرد مورد نظر، او را مجبور به همه نوع همکاری می کنند. فراموش نکنیم همه ی ما انسان هستیم و جایزالخطا! حالا اگر در ارتباط با قدرت و ثروت هم باشیم، بیشتر می توانیم در خطر باشیم. نقل است که گلشیری به یکی از دوستانش گفته بود در اتاق خوابش شنود گذاشته بودند و پنهانی ترین وجه زندگی خصوص اش را رصد کرده بودند!

نتیجه اینکه ما همیشه از مسئولین بلند پایه که به نوعی جانب مردم را می گیرند انتظار داریم که با شدت بیایند و این حمایت شان را با صدای بلند اعلام کنند و بصورتی رادیکال در برابر مراکز قدرت بایستند. اما باید در نظر داشته باشیم که حاکمیت براساس همین اصل «جنگ تمام عیار برای حفظ نظام» و با استفاده از این حربه ی بسیار کثیف، ممکن است بسیاری از همین مسئولین و یا وابستگانشان را قبلا و در طی سالیان گذشته در نظر گرفته و مدارک لازم را برای خراب کردن آنها فراهم کرده باشد. می توان سکوت بسیاری از بزرگان در زمینه حوادث اخیر، را در این راستا ارزیابی کرد!

در تهران نشسته ام و مانند جن زدگان هر بار که به سراغ این فضای مجازی می آیم، با خبری وحشتناک روبرو می شوم که هر کدامش به تنهایی برای به زیر کشاندن یک حکومت کفایت می کند. به راستی این قوم را چه شده است؟ چرا چنین می کنند؟ آیا برای حفظ اسلام تجاوز می کنند؟ آیا برای نگهداشتن قداست نداشته ی رهبر است که با سیگار تن مردم را می سوزانند؟ نه ، کلمات نمی توانند عمق فاجعه را نشان دهند. آنقدر در این فاصله ی چند ماهه ظلم کرده اند که اگر همین حالا و در جلوی دیدگان من احمدی نژاد را هم اعدام کنند، باز هم آرام نمی گیرم. اصلا دیگر نمی دانم چه می خواهم. یک روزی رایم را می خواستم، اما حالا چه؟ انسان باید درگیر باشد تا معنی ظلم و جنایت را درک کند. هنگامی که این کلمات را می خوانید، فقط یک احساس گنگ نفرت در وجودتان ایجاد می شود. اما اگر ظلم را از نزدیک شاهد باشی، هیچ مرهمی نمی تواند از درد آن بکاهد. برای مادر ندا، سهراب و دیگران؛ وقتی که همه ی هیاهوها، بیانیه ها، تسلیت ها، و گرد و غبار ها تمام شود، تنها یک چیز می ماند، جای خالی جگرگوشه های شان... آن وقت است که به قول مرحوم گلشیری «آدم حسابی گریه اش می گیرد». آخر مگر می شود؟ تا همین چند وقت پیش بودند، حرف می زدند، نظر می دادند،تحلیل می کردند؛ اما حالا نیستند، گم شده اند، آنها را دزدیدند... وقتی میر حسین فریاد زد چرا بزرگان از این همه درد فریاد نمی کشند، اطلاعات خیلی بیشتری داشت، و می دانست جانیان دارند چه به روز مردم این دیار می آورند...

ماجرا از آنجا آغاز شد که چندی قبل خبری بهت آور روی سایت بالاترین قرار گرفت. خبری به غایت وحشتناک، همراه با تصویری از یک دختر جوان و زیبا به نام ترانه موسوی که نویسنده ادعا می کرد در روز هفتم تیر ماه و در حوالی مسجد قبا دستگیر و به شدت به وی تجاوز شده است. کاربران بالاترین علاوه بر شوک این خبر، با شک و تردید به این موضوع نزدیک شدند و بیشتر ترجیح دادند از کنار آن بگذرند و شاید هم در دل آرزو کردند که ای کاش این خبر واقعیت نداشته باشد. بعد از چند روز نام ترانه موسوی مجددا در نامه فرزند آیت الله مطهری مطرح شد و بار دیگر نیز این نام، در نامه خانم زهرا رهنورد به خانم فاطمه شمس ذکر شد. همچنین خبرهایی بود مبنی بر اینکه به برخی از بازداشت شدگان مرد تجاوز شده است. این موضوع را گاردین فاش ساخت. بیشتر کسانی که به فضای مجازی می آیند و اخبار سیاسی را دنبال می کنند، این اخبار را شنیدند، اما هیچکس قاطعانه اظهار نظری نکرد.

ماجرا گذشت تا اینکه امروز نامه مهدی کروبی به آیت الله هاشمی رفسنجانی پس از ده روز منتشر شد و به نوعی بر این ماجرا صحه گذاشت. در اینکه با زندانیان سیاسی و نیز معترضان به نتایج انتخابات به وحشیانه ترین شکل ممکن برخورد می شود و آنها را با شکنجه های قرون وسطایی آزار می دهند، شکی نیست و همه ی ما در اعماق وجودمان به بی رحمی حاکمیت باور داریم، اما موضوع مهمی که امروز اتفاق افتاد؛ «عبور از آیت الله خامنه ای بود.» مهدی کروبی به عنوان یکی از کاندیداهای ناراضی، امروز در نامه خود، رییس مجلس خبرگان را خطاب قرار می دهد و به نوعی به وی وظایفش را یادآور می شود و می گوید «هر طور که صلاح می دانید این موضوع را با آیت الله خامنه ای مطرح کنید...» نکته ی مهم همین است! یعنی آقای خامنه ای به عنوان یک طرف دعوا وارد ماجرایی شده که صلاحیت رسیدگی به آن در اختیار رییس مجلس خبرگان است. یادمان باشد پیش از این، نامه هایی از این دست معمولا برای خامنه ای ارسال می شد. اما امروز هاشمی رفسنجانی در مقامی بالاتر نشسته است، مقامی که تا پیش از انتخابات، تشریفاتی بود، امروز کارآمد شده است و این بسیار میمون و خجسته است. اگر پس از انتخابات جنجال برانگیز ۲۲ خرداد، قداست آیت الله خامنه ای شکست، امروز با انتشار نامه مهدی کروبی، پروژه ی عبور از رهبری کلید خورد. خوشحال باشیم که هاشمی با ماست.